دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران
اختلالهای رفتاری و یادگیری
1
1
2018
02
20
اثربخشی بسته ترمیمی قابلیتهای حرکتی بر بهبود مهارتهای حرکتی کودکان مبتلا به اتیسم
1
11
FA
سمیه
نظری
کودکان استثنایی، روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران،ایران
exceptionalhelper@gmail.com
سعید
حسن زاده
روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
shasanz@ut.ac.ir
نقائص موجود در رشد و تحول مهارت های حرکتی کودکان دارای اختلال طیف اتیسم، تاثیرات منفی گستردهای در شکلگیری مهارتهای ادراکی و شناختی پیچیدهتر در این گروه برجا میگذارد. مشکلات حرکتی با میزان نقائص شناختی، اجتماعی، و حتی رفتارهای کلیشهای مشاهده شده در این طیف همبستهاند و کیفیت زندگی افراد مبتلا به اتیسم را بهشدت تحت تاثیر قرار میدهند. هدف مطالعه حاضر دستیابی به برنامه حرکتی مناسب جهت بهبود وضعیت رشد و تحول حرکتی کودکان مبتلا به اتیسم بود. مطالعه تکآزمودنی حاضر از نوع A/B با پیگیری بود. مورد مطالعه شده از طریق نمونهگیری هدفمند از بین کودکان مبتلا به اتیسم مراجعهکننده به مرکز اندیشه خلاق طاها کرج انتخاب شد. مورد مطالعه شده اشکان پسر بچه 9 ساله با اختلال اتیسم و فاقد اختلال جسمی بود. جهت اندازهگیری مهارتهای حرکتی آزمودنی از آزمون لینکلن اوزرتسکی (اوزرتسکی، 1948) استفاده شد. اطلاعات مربوط به خط پایه در 3 جلسه گردآوری شدند. جهت مداخله مبتنی بر پروفایل تحول حرکتی کودک، 70 تمرین در حوزههای ضعف کودک از بسته ترمیمی قابلیتهای حرکتی (خوارزمی، رحیمآبادی و نظری، 1395) انتخاب و در مدت 9 جلسه 20 دقیقهای، در حضور مادر با کودک کار شد. اثربخشی برنامه درمانی به روش بازبینی دیداری نمودارها، و ضریب اندازه اثر کوهن مورد تحلیل قرار گرفت. بسته ترمیمی قابلیتهای حرکتی موجب ارتقای سطح عملکرد کودک مبتلا به اتیسم با اندازه اثر بالایی به میزان 07/2 گردید. برنامهریزی مبتنی بر حرکات پایه رشدی و استفاده از تمرینات مبتنی بر تحول رشدی میتواند اثربخشی بالایی در بهبود وضعیت حرکتی داشته باشد.
اتیسم,قابلیتهای حرکتی,نقایص حرکتی
https://jbld.ut.ac.ir/article_65223.html
https://jbld.ut.ac.ir/article_65223_2131d481dd634cb22c317656f651f8c4.pdf
دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران
اختلالهای رفتاری و یادگیری
1
1
2018
02
20
تاثیر آموزش خود تنظیمی هیجانی بر کاهش مشکلات رفتاری تیزهوشان با موفقیت تحصیلی پایین
12
24
FA
علی اکبر
ارجمندنیا
دانشیار گروه روان شناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران
arjmandnia@ut.ac.ir
افضلالسادات
حسینی
دانشیار گروه مبانی فلسفه تعلیم و تربیت، دانشگاه تهران
afzal.hossenin@ut.ac.ir
سمیه
ولی زاده
کارشناسی ارشد روان شناسی دانشگاه تهران
valizadehs@yahoo.com
خودتنظیمی امر مهمی در موفقیت دانش اموزان است.هدف این پژوهش بررسی تاثیر آموزش خودتنظیمی هیجانی بر کاهش مشکلات رفتاری دانشآموزان تیزهوش با موفقیت تحصیلی پایین بود، بدین منظور نمونه ای به حجم 30 نفر از دانشآموزان دختر تیزهوش (15 نفر آزمایشی و 15 نفر کنترل) دوره راهنمایی مدرسه تیزهوشان پارسآباد با روش گزینش هدفمند، انتخاب و در دو مرحله پیشآزمون و پسآزمون به وسیله پرسشنامه های خودتنظیمی دانش آموز، زیمرمن و پونز (1986) و سیاهه رفتاری کودک آخنباخ (1991) ارزیابی شدند. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل کواریانس حاکی از آن بود که دانش آموزان تیزهوش با موفقیت تحصیلی پایین که در جلسات آموزشی استفاده از راهبردهای یادگیری خودتنظیمی شرکت کرده بودند بعد از اتمام جلسات آموزشی به طور معنیداری نمرات کاهش یافته ای در مشکلات رفتاری نسبت به گروه کنترل در مرحله پس آزمون کسب کردند. همچنین، اندازه اثر آموزش متغیر نسبتا قدرتمند بود. درکل، یافته های این پژوهش حاکی از این است که آموزش راهبردهای یادگیری خود تنظیمی برای کاهش مشلات رفتاری دانش آموزان تیز هوش با موفقیت تحصیلی پایین قابل توصیه است.
تیزهوش,راهبردهای خودتنظیمی,مشکلات رفتاری,پیشرفت تحصیلی پایین
https://jbld.ut.ac.ir/article_65203.html
https://jbld.ut.ac.ir/article_65203_018f808917c6c7eabd715628070dde47.pdf
دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران
اختلالهای رفتاری و یادگیری
1
1
2018
02
20
تأثیرآموزش والدین بر مهارتهای جتماعی و مشکلات رفتاری کودکان پیشدبستانی
25
37
FA
حسین
کشاورز افشار
استادیار دانشکدۀ روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران
keshavarz1979@ut.ac.ir
راضیه
صفاری فرد
دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
r.safarifard@yahoo.com
اصغر
برابری
دانشگاه آزاد، ساری، ایران
travel.secret@yahoo.com
هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش والدین بر مهارتهای اجتماعی کودکان و مشکلات رفتاری کودکان پیش دبستانی میباشد. شیوه این پژوهش به صورت نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون_ پسآزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش تمامی مادرانی بودند که کودکان خود را به مهد کودکهای شهر آمل آورده بودند. از این بین 30 نفر انتخاب شده و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند. گروه آزمایش در طی 8 جلسه، در مدت تقریبا 2 ماه، هفته ای یک جلسه برنامه آموزش والدین را دریافت نمودند. دادهها با استفاده از پرسش نامه مهارت های اجتماعی گرشام و الیوت (1990) ومقیاس فرم معلم مشکلات رفتاری ایشنباخ (1991) جمع آوری شده و با استفاده از آزمونهای آماری تحلیل شدند. نتایج پژوهش حاکی از اثر گذاری آموزش والدین بود و بین دو گروه آزمایش و کنترل در مهارتهای اجتماعی وکاهش مشکلات رفتاری کودکان در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود داشت. برنامه آموزش والدین بر بهبود مهارتهای اجتماعی و کاهش مشکلات رفتاری کودکان بسیار موثر است. میتوان از این برنامه را در مهدهای کودک و مراکز پیش دبستانی برای بهبود رفتار کودکان استفاده کرد.
آموزش والدین,مهارت های اجتماعی,مشکلات رفتاری,کودکان پیش دبستان
https://jbld.ut.ac.ir/article_65216.html
https://jbld.ut.ac.ir/article_65216_3d96e3296500c53178a9daa9a567f9d7.pdf
دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران
اختلالهای رفتاری و یادگیری
1
1
2018
02
20
تقویت تفکیکی رفتارهای دیگر در کاهش پرخاشگری دانش آموزان با اختلال هوشی
38
54
FA
فاطمه
احمدی مقدم
کارشناس ارشد، دانشگاه آزاد
f.ahmadimoghaddam@yahoo.com
باقر
غباری بناب
استاد دانشگاه تهران
bghobari@ut.ac.ir
فاطمه
نصرتی
استادیار دانشگاه تهران
fnosrati@ut.ac.ir
هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روش تقویت تفکیکی رفتارهای دیگر بر کاهش رفتارهای پرخاشگرانۀ دانشآموزان کمتوان هوشی بود. در این پژوهش از طرح پژوهشی تکآزمودنی معروف بهطرح AB استفاده شد و 5 نفر از دانشآموزان پسر کمتوان هوشی که دارای بیشترین فراوانی رفتارهای پرخاشگری بودند، بهعنوان افراد مورد پژوهش انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامۀ انگیزشی دوراند (1990)، پرسشنامۀ شرح حال، بررسی میزان تعمیمدهی روش درمانی، مصاحبه و مشاهدۀ رفتاری بود. بهمنظور اجرای پژوهش ابتدا 9 مورد از رفتارهای پرخاشگرانهای که از فراوانی بیشتری برخوردار بودند، بهعنوان رفتار آماج در نظر گرفته شد و سپس با استفاده از کاربرگ مشاهدۀ رفتاری، رفتار آماج در چهار مرحله B2، A2، B1، A1 و مرحلۀ پیگیری مورد مشاهده و ثبت گردید. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از روش آماری خیدو، ضریب معنیداری آن و تنصیـف میانهها استفاده گردید. یافتهها نشان داد که تـقویت تفکیکی رفتـارهای دیگر در کاهش پرخاشگری دانشآموزان پسر کمتوان هوشی تأثیر معنیداری دارد و این تأثیر در گذر زمان نیز دارای ثبات بود و در محیط طبیعی نیز اثـر درمانی داشته و قابل تعمیم بهمحیط منزل بود. نتایج نشان داد که تقویت تفکیکی رفتارهای دیگر میتواند منجر بهکاهش رفتارهای پرخاشگرانه در این دانشآموزان شود.
تقویت تفکیکی,کاهش پرخاشگری,اختلال هوشی
https://jbld.ut.ac.ir/article_65202.html
https://jbld.ut.ac.ir/article_65202_7cf98838056d21841219cf3791a7bdf6.pdf
دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران
اختلالهای رفتاری و یادگیری
1
1
2018
02
20
روش درمانی مبتنی بر تعامل مادر-کودک برای علامتهای جسمی-کارکردی در کودکان
54
67
FA
لیلا
سلیمانی نیا
دانشکده روانشناسی دانشگاه تهران، ایران
soleimaninia.l@gmail.com
هادی
بهرامی احسان
دانشکده روانشناسی دانشگاه تهران، ایران
hbahrami@ut.ac.ir
نسترن
حبیبی آشتیانی
دانشگاه علوم بهزیستی و توانخشی، تهران، ایران
dr_habibi@yahoo.com
نیما
قربانی
دانشکده روانشناسی دانشگاه تهران، ایران
nima7cps@gmail.com
شواهد بالینی و پژوهشی حاکی از تأثیر تعامل مادر-کودک روی مشکلات جسمی کارکردی کودکان و نوجوانان میباشند. بنابراین بهبود تعامل مادر-کودک را میتوان درمانی برای این علامتها مطرح کرد. بنابراین هدف پژوهش حاضر طراحی یک روش مداخله مبتنی بر تقویت ظرفیتهای تعاملی مادر و کودک، و آزمون اثربخشی آن روی کاهش علامتهای جسمی کارکردی کودکان میباشد. طرح تحقیق از نوع طرحهای تک-آزمودنی و A-B است. با روش تصادفی ازمیان 20 کودک 5 تا 7 سال شهر تهران که به یک مرکز خصوصی مراجعه کرده و واجد معیارهای مشکلات جسمی-کارکردی بودند، 3 کودک به عنوان نمونه مورد پژوهش انتخاب شدند. ابزارهای سنجش علامتهای جسمی-کارکردی کودکان، شامل مصاحبه ارزیابی جسمی و ارزیابی روانپزشک بود. روش کار، ضبط ویدیویی تعامل مادر-کودک، تحلیل محتوای کیفی ویدیوها، طراحی روش درمانی مبتنی بر تعامل مادر-کودک، اجرای روش و پایش اثر آن روی علامتهای جسمی-کارکردی در کودکان بود. اجرای روش درمانی طراحی شده، شاخصهای تعامل مادر-کودک را به میزان 5/66 درصد بهبود بخشید. ارزیابیها پس از یک ماه، حاکی از کاهش فراوانی و شدت علامتهای جسمی-کارکردی، بهبود عملکرد کودک و کاهش میزان ناراحتی و آشفتگی کودک به واسطة این علامتها بود. پیگیری سهماهه نیز این تغییرات را پایدار و روبه پیشرفت نشان داد.
کودکان,علامتهای جسمی-کارکردی,تعامل مادر-کودک
https://jbld.ut.ac.ir/article_65227.html
https://jbld.ut.ac.ir/article_65227_3bee587ab569d0bcaa5ab0bc7164b90c.pdf
دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران
اختلالهای رفتاری و یادگیری
1
1
2018
02
20
شناسایی انواع خطاهای دیکتهنویسی در دانشآموزان ابتدایی
68
82
FA
محمد
ناصرپور
دانشگاه تهران
naserpor2014@gmail.com
کمال
درانی
استاد دانشگاه تهران
kdorrani@ut.ac.ir
کیوان
صالحی
0000-0001-8673-4248
عضو هیات علمی دانشگاه تهران
keyvansalehi@ut.ac.ir
شناسایی خطاهای شایع میتواند به فهم بهتر علل این خطاها و ارائه راهکارهای موثر برای حذف یا تعدیل آنها در کودکان دبستانی کمک کند. هدف پژوهش حاضر، تعیین میزان شیوع خطاهای دیکتهنویسی دانشآموزان دختر و پسر پایه اول، دوم و سوم ابتدایی ناحیه 3 استان قم است. آزمودنیهای این تحقیق شامل 631 دانشآموز (305 دختر و 325 پسر) است که بهصورت نمونهگیری خوشهای دو مرحلهای گردآوری شدند. دادهها با بررسی دفتر املای دانشآموزان بر پایه فهرستوارسی محققساخته مبتنی بر چارچوب نظری تبریزی (1392) گردآوری و تحلیلشد. نتایج نشانداد که بیشترین نوع غلط املایی دانشآموزان از نوع حافظه دیداری و کمترین آن مربوط به حافظه توالی دیداری است؛ این خطا، در پایه سوم و در دختران (67/22%) نسبت به پسران (58/21%) بیشتر بود؛ در هیچ یک از دانشآموزان مورد مطالعه، خطای قرینهنویسی و وارونهنویسی مشاهدهنگردید. در بین خطاهای مشاهدهشده، حافظه دیداری و نارسانویسی دختران، بیشترین سهم را داشتند و این در حالیاست که در پسران، خطای بیدقتی، حساسیت شنیداری و حافظه توالی دیداری بیشترین سهم را داشتند؛ با توجه به این که فراوانی دانشآموزان در خطاهای توالی دیداری کمترین و در خطاهای حافظهدیداری، آموزشی و دقت، بیشترین میانگینها را به خود اختصاص دادهاست، لزوم توجه هر چه بیشتر به این حیطهها و برطرف سازی آنها، دوچندان است.
دیکته,خطاهای دیکته نویسی,غلط املایی,دانشآموزان دبستانی
https://jbld.ut.ac.ir/article_65211.html
https://jbld.ut.ac.ir/article_65211_ffef5b7acff46e87d8d79b6e9af1228f.pdf